Bundaberg

In Sydney (half februari) vonden we via Facebook werk in een working hostel in het stadje Bundaberg (bekend van Bundaberg rum en ginger beer), aan de oostkust, een behoorlijk stuk noordelijker dan Sydney in de staat Queensland. We hadden een week de tijd om er naartoe te rijden. Onderweg verbleven we 2 nachten in Gold Coast, Surfers Paradise, een soort vakantiestad die leek op een mix tussen Miami en Scheveningen. Daarna reden we door naar Brisbane waar we 4 nachten verbleven. Een leuke stad met een grote rivier. Het is er vaak snikheet waardoor mensen vaak in de rivier zwommen, maar dit is nu verboden vanwege haaien. In plaats daarvan hebben ze nu een lagoon gemaakt. Een groot openluchtzwembad met strand dat 24 uur per dag open is en midden in de uitgaansstraat ligt. Daar hebben we een aantal dagen aan gelegen en toen was het tijd om naar Bundaberg te gaan, waar we veel hebben beleefd.

Het plan was om in Bundaberg 88 dagen te werken (farmwork) en daarmee ons second year visa te verdienen, waardoor we een extra jaar mogen werken en reizen in Australië. In Bundaberg is een groot aantal hostels die werk aanbieden voor mensen die speciaal komen om op boerderijen te werken voor dit visum. Het was aan het begin wel even schrikken. Onze kamer leek wel een cel en het stadje zag er ook niet fantastisch uit, dus we vroegen ons wat af waar we aan begonnen waren. In het hostel waren vrijwel alleen maar Engelsen die ons met de nek aankeken en met het groepje overige mensen hadden we aan het begin ook niet zoveel.

De hostels hanteren een wachtlijst voor banen en wie er het langst is krijgt de beste banen, waardoor je aan het begin gewoon pech hebt en veel mensen stoppen. Niemand was echt te spreken over hun baantjes.

Na een aantal dagen begonnen we met citroenen en mandarijnen plukken. Toen leerden we de farmersmentaliteit kennen. Als je niet snel genoeg bent of fouten maakt word je op staande voet ontslagen. We kregen niet per uur maar per bak met citroenen betaald en wachtten soms wel vier uur per dag voor we konden beginnen met werken of tot de bus ons ophaalde. Na werkdagen van 10 uur kwamen we met 30 euro thuis. We werkten 7 dagen per week. We hebben ook een keer 6 uur cherrytomaten geplukt voor in totaal 8 euro. Daarvan zijn we naar de McDonalds gegaan. Mijn twee weken zoete aardappelen opgraven waren al helemaal een heksenjacht. We kregen per uur betaald en het uurloon in Australië is heel goed. Daarom haalden de boeren er maar flink de zweep over. Elke dag was bijna het hele team ontslagen (geen idee waarom) en kwam ik er weer met een nieuw team aan, totdat ik zelf aan de beurt was en ik weer bij de citroenen en mandarijnen terecht kwam.

Elke week werd het leuker in Bundaberg. De vaste Engelse groep in het hostel verdween langzamerhand en we creëerden onze eigen grote groep tot een moment dat er geen clubjes meer waren, maar een gezellig en open hostel, wat het nu nog steeds is. De bomen waren vol vruchten en we verdienden veel. Na het plukseizoen gingen we de schuren in om de tomaten en paprika’s in te pakken, per uur betaald. Vooral in het weekend was het leuk. Bundaberg heeft nog best veel cafés en zelfs een club.

We kregen ook nog een orkaan over ons heen. Een avond kwamen er een aantal dames bij onze kamer langs die zeiden dat onze auto bijna onder water stond. Ik ging erheen en zag dat de auto die in de straat stond middenin een net ontstane rivier van regenwater stond en het bijna naar binnen stroomde. De accu van de auto was ook toevallig gesneuveld, maar net op tijd hebben we met wat jongens van het hostel de auto weggeduwd. Dit is twee keer gebeurd.

Eind mei gingen we zoals elke weekend naar de kroeg om ons geld over de balk te smijten. Isabel moest de volgende dag werken en besloot naar bed te gaan en een uur later ging ik ook terug. Op de terugweg viel ik over een paaltje. Het leek behoorlijk gekneusd en de volgende dag was ik bang dat het me wel zo’n twee weken zou kosten qua werk. In het ziekenhuis bleek het toch 15 weken te zijn. Veel botten waren verschoven en gebroken. Na drie weken werd ik geopereerd. Het plan was om 2 tot 4 schroeven te plaatsen in een operatie van anderhalf uur. Het werden 7 schroeven en een plaat in 3 uur, maar de operatie was geslaagd. Ik verbleef een nacht in het ziekenhuis en daarna was ik nog 2 dagen in de war van de narcose.

Ondertussen pakte Isabel nog steeds tomaten in, maar ik deed niks. De night manager van het hostel was een oud-marinier van het Britse leger die op een te luidruchtige zaterdagnacht plotseling van geen waarschuwingen over ging op een woede-uitbarsting, waar mensen van het hostel tegenin gingen. Hij kreeg de controle niet meer terug en het hostel was in chaos. Na die nacht hebben we hem nooit meer gezien, waarna ik met succes solliciteerde naar de vacature. Ik moet mensen inchecken en helpen met administratieve taken, mensen met problemen helpen en zorgen dat de nachten rustig verlopen. Dat laatste had een strategie nodig, waar ik met Isabel lang naar heb gezocht. We staan met z’n tweeën tegenover meer dan vijftig backpackers. Ze respecteren allemaal de regels, totdat ze een paar drankjes op hebben. We waren aan het begin streng, maar laten steeds meer los. We konden ons kleine kamertje inruilen voor de night manager kamer met tv, keuken en badkamer. Het gaat allemaal heel goed!

De toekomstplannen zijn nog te onzeker, maar daar komt waarschijnlijk deze week meer duidelijkheid over. We willen na Australië nog steeds naar Azië en morgen krijg ik in het ziekenhuis meer te horen over mijn voet. Ik ben benieuwd!